Hill over waarom hij Verstappen ooit 'Dick Dastardly' noemde - en wat hij nu écht bedoelde
In dit artikel:
Damon Hill heeft zijn veelbesproken vergelijking van Max Verstappen met tekenfilmfiguur Dick Dastardly nader verklaard. De opmerking, die ontstond na de Grand Prix van Mexico 2024 toen Verstappen twee tijdstraffen kreeg maar toch punten pakte, leidde tot grote ophef — vooral in Nederland — omdat het als aantijging van onsportief of oneerlijk rijden werd geïnterpreteerd. Nu, enkele maanden later en vlak voor de Grand Prix van Brazilië, legt Hill uit dat zijn kritiek vooral voortkwomt uit verschillen in achtergrond en racediscours, niet uit persoonlijke vijandigheid.
Hill, inmiddels 65 en te gast in de podcast Stay on Track, wijst erop dat zijn kijk op racen gevormd is door zijn vroege jaren in de motorsport op twee wielen. In die wereld is contact levensgevaarlijk en wordt het absoluut vermeden; een tik betekent vaak een crash voor beide rijders. Die ervaring maakte het voor hem aanvankelijk moeilijk te accepteren dat Formule 1-coureurs elkaar duwen, afsnijden of zelfs raken binnen het wedstijdverloop. Waar hij vroeger agressie sneller als grensoverschrijdend zag, erkent hij nu dat moderne F1 juist draait om het maximaal opzoeken van die grenzen binnen de regels — iets waarin Verstappen volgens hem uitblinkt.
Het incident met Lewis Hamilton in Mexico noemt Hill illustratief: de wedstrijdleiding classificeerde het als een “racing incident”, wat volgens hem aangeeft dat het hedendaagse racen harder maar nog steeds binnen de marges blijft. Hill vergelijkt Verstappen in die zin met eerdere grootheden zoals Ayrton Senna, Michael Schumacher en Alain Prost: coureurs die meedogenloos op zoek gingen naar winst en daarmee het veld domineerden.
Ook oud-coureur Johnny Herbert, aanwezig in dezelfde podcast, verdedigde Verstappen: zijn agressiviteit ziet Herbert als een sleutelkwaliteit, een mentale drukzet die vaak het verschil maakt en doorgaans binnen de limiet blijft. Herbert benadrukte dat Verstappen precies weet hoe ver hij kan gaan zonder de regels structureel te breken.
Hill maakte een persoonlijke bekentenis: hij realiseerde zich pas later dat fysieke duels en harde verdediging structurele elementen zijn in beslissende titelgevechten. Hij verwees naar zijn eigen kampioenschapsstrijd met Michael Schumacher in 1994, waarin contact in Adelaide voor hem een eyeopener was over hoe sommige titels worden beslist.
Samengevat erkent Hill dat zijn “Dick Dastardly”-uitspraak voortkwam uit een botsing tussen twee racementaliteiten. Waar hij aanvankelijk Verstappens stijl veroordeelde vanuit een motorachtergrond, ziet hij nu dat de Nederlander simpelweg het uiterste uit de regels haalt en daarmee – met inmiddels vier wereldtitels op zak – uiterst effectief is. Hill’s scherpe vergelijking blijft in het collectieve geheugen hangen, maar zijn toelichting nuanceert die uitspraak en toont uiteindelijk respect voor Verstappen als exponent van het moderne, grensopzoekende racen.